|
Rasa dość długowieczna: średnia długość życia około 110 lat. Jako ludzie zwykle wysocy, ale bez szaleństw, rzadko rodzą się osobniki przekraczające dwa metry. Brak szczególnych cech fizycznych za wyjątkiem obfitego owłosienia (często zrośniętych brwi i wystających z uszu włosów) i zapachu, który jest jednak nie do wyczucia dla przeciętnego dwunożnego. Jako zwierzęta osiągają odpowiednio: suki 50-60 cm, samce 60-70 cm w kłębie. Umaszczenie szare lub czarne, choć zdarzają się też alblinosy. Ich naturalnym środowiskiem są puszcze na północy, zwłaszcza na Syberii, gdzie żyją w klanach o strukturze podobnej do wilczych stad. Stąd pociąg do mocnych alkoholi i wyjątkowa niewrażliwość na ich działanie. Jednak od wieków poszczególne (zwłaszcza krnąbrne) osobniki wyruszają na południe, by spróbować innego życia. Potężne klany zadomowiły się między innymi w Niemczech, Ruminii, Argentynie i Chile. To właśnie z myślą o nich, a także o rzeszy wolnych strzelców rozsianych po całym świecie jest wydawany "Dobry wilkołak" - pismo kolportowane potajemnie na tereny zamieszkiwane przez ludzi, wydawane przez charytatywne organizacje dobroczynne. Rozprowadzane przez wolontariuszy, otaczających się zwykle masą kotów dla zamaskowania wilkołaczego zapaszku. Celem pisma jest uchronienie pobratymców przed pułapkami zepsutego południa. Wilkołaki, na ogół spokojne i nawet trochę flegmatyczne, są trudne do opanowania, gdy wpadną w szał. Część mieszczuchów trzyma w domu psy, głównie ras pierwotnych, by w razie czego mieć na kogo zwalić odpowiedzialność za dziwne odgłosy dochodzące z mieszkania w księżycowe noce. Wilkołactwo jest generalnie dziedziczne, choć zdarzają się sporadyczne przypadki "zarażenia". Jeśli oczywiście ofiara przeżyje atak.
Posty
